Je bekijkt nu #3 Ina De Quint

#3 Ina De Quint

Zo’n 4 jaar geleden heb ik de keuze gemaakt om enkel ethische kleding te kopen. Dit betekent kleding waarvan je weet dat het in de juiste (lees: menselijke) omstandigheden gemaakt wordt. Ik was dan ook héél blij toen Ina De Quint van Captain Cork zich kandidaat stelde voor een interview.

Captain Cork is namelijk een label van duurzame, diervriendelijke, handgemaakte, kurken handtassen.. (De handtassen zijn dan ook nog eens erg mooi, maar hiervoor kan je best zelf even een kijkje nemen op de website 🙂 )

In 2018 kende Ina een groot verdriet toen haar vader overleed aan kanker. Toen Ina precies een maand later ontslagen werd, heeft ze er niet lang over moeten nadenken over wat haar volgende stap zou zijn: Ze zou de ecologische droom van haar vader verderzetten. Ondanks dat ze na 11 jaar een enorme expertise had opgebouwd in de businesswereld, was Ina het moe om tegen de grenzen van een bedrijfsorganisatie te lopen. Ontdek in dit interview hoe dit proces voor Ina verlopen is.

Kan je jezelf even voorstellen?

Ik ben Ina en ben recent 35 jaar geworden. Ik heb 2 kinderen, eentje van 7 en eentje van 4, waarvan recent ook eentje het label van HSP en hoogbegaafdheid heeft gekregen. Dat brengt ook wel heel wat uitdagingen met zich mee, zeker in deze periode van een lockdown. Ik ben volgend jaar 20 jaar samen met mijn ondertussen man. Hij is eigenlijk mijn jeugdliefde waar ik aan blijven plakken ben. Ik was juist 16 geworden toen ik hem leerde kennen. Ik heb psychologie gestudeerd en ik heb ook een master in sociologie, maar altijd met de specialisatie arbeids- en organisatiepsychologie en sociologie.

In 2008 ben ik gestart in Human Resources en daar heb ik 11 jaar rondgedwaald zal ik maar zeggen. Ik ben altijd business consultant geweest en heb de volledige cyclus doorlopen. Zo heb ik eerst in werving- en selectie gewerkt, daarna een aantal jaren KMO’s advies gegeven rond het sociaal juridische en alles wat met tewerkstelling te maken heeft. In de laatste jaren van mijn carrière ben ik vooral bezig geweest met soft HR thema’s, zoals werkgeversimago, employer branding, maar ook de preventie van burn-out. Per dag bezocht ik een 3tal klanten om hen te adviseren rond het HR beleid.

Dat klinkt wel super interessant?

Ja inderdaad, ik heb mijn job ook altijd graag gedaan. Ik moest wel zelf voor projecten zorgen, dus daar zat een behoorlijke saleskant aan. Ik ben ook altijd wel heel commercieel actief geweest en ik heb eigenlijk altijd veel ondernemingszin gehad. Op zich heeft me dat ver gebracht in mijn carrière, maar het heeft ook voor veel bore-outs gezorgd. Mijn carrière is eigenlijk een aaneenschakeling van bore-outs. Ik heb nooit een burn-out gehad, dat ken ik niet en daar kan ik ook niet over meespreken, wel over bore-outs. Zodra ik op een hoogtepunt was in een organisatie of in een job, dan was voor mij de fun weg.

Mijn carrière is eigenlijk een aaneenschakeling van bore-outs.

De uitdaging verdween?

Inderdaad, en dan wou ik heel snel switchen naar iets anders, iets nieuw. Ik heb ook altijd een enorme behoefte gehad om heel veel kennis op te doen. Ik ben autodidact en dat was voor mijn managers niet altijd even eenvoudig. Dat was ook steeds de feedback die ik kreeg: ‘Je bent een heel harde werker, je hebt veel potentieel en heel veel talenten, maar je bent niet coachable. Je bent moeilijk te managen.’ En in die optiek heeft het eigenlijk altijd wel gekriebeld om zelfstandige te worden. Er was voor mij een enorme behoefte om niet meer tegen ellebogenwerk van collega’s, glazen plafonds en de grenzen van organisaties te lopen.

Er was voor mij een enorme behoefte om niet meer tegen ellebogenwerk van collega’s, glazen plafonds en de grenzen van organisaties te lopen.

Dat is heel mooi verwoord…

Dat is eigenlijk mijn insteek geweest om als zelfstandige te starten. Ik kon in dienstverband niet volledig mijn ei kwijt en dat maakte mij heel onrustig. Plus sociale interacties vond ik ook een uitdaging. Ik ben geen introvert en dat is een beetje atypisch, ik zeg altijd: ‘Ik ben een introverte extravert.’ Ik heb twee kanten: Mensen die mij goed kennen, gaan nooit zeggen zeggen dat ik introvert ben, maar in mijn binnenste ben ik wel heel erg introvert. Mijn extraversie is aangeleerd gedrag.

Als kind was ik introvert en hebben mijn ouders altijd hard moeten trekken om mij uit mijn comfortzone te halen en om mij te laten floreren in mijn zijn. Heel veel van mijn extraversie is aangeleerd gedrag. Dus sociale interacties lijken voor mij heel moeiteloos te gaan, maar die kosten mij enorm veel energie. Het zijn innerlijke processen. Ik ben er dus zeker van dat mensen mij nooit zo zouden omschrijven. Ze zouden mij eerder omschrijven als vlot en communicatief, maar heel het introverte en het energievretende gebeurt in mijn hoofd.

Je hebt je gewoon heel goed weten aan te passen?

Ja inderdaad. Ik ben dan in 2018 geswitcht naar zelfstandige, nadat mijn puzzel voor mij gemaakt was. Exact een maand na het overlijden van mijn vader, op de 9de werd ik ontslagen. Een heel vreemde ervaring. Ik ben helemaal niet spiritueel aangelegd, maar op dat moment had ik wel zoiets van: ‘Hmm, hier is de kosmos aan het werk geweest, want alle toevalligheden kunnen geen toeval meer zijn.’

Het was een heel intense periode. Ik had een ‘rock bottom’ gevoel; het leek of ik mijn dieptepunt bereikt had. Ik ben de dag van mijn ontslag, in een paniekreactie druk beginnen rondbellen om te vertellen dat ik terug beschikbaar was op de arbeidsmarkt. Ik had meteen 3 of 4 uitnodigingen voor een sollicitatiegesprek. Iedereen vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken, aangezien ik veel mensen kende en ik goed was in wat ik deed.

Ik heb er dan letterlijk ‘een nachtje over geslapen’ en de volgende ochtend heb ik tegen mijn man gezegd: ‘Ik ga niet meer terug.’ Hij reageerde natuurlijk in de aard van: ‘Ja natuurlijk ga je niet terug, je bent ontslagen.’ Hij begreep me dus niet en dacht dat ik in een soort ‘shock’ was van alle recente gebeurtenissen. Mijn reactie was: ‘Nee, jij begrijpt mij niet. Ik ga niet meer terug naar het bedrijfsleven.’

Op één nacht is voor mij eigenlijk die puzzel in elkaar gevallen: Ik wou als zelfstandige de ecologische droom van mijn vader verderzetten. Ik wist dat ik een boodschap te vertellen had en dat ik het op deze manier wilde doen.

Was het voor jou dan ook meteen duidelijk HOE je het ging aanpakken?

Voor mij was het kurk verhaal heel belangrijk en de rest waren dan weer allemaal toevalligheden bij elkaar. De bouwsector is zo mijn ding niet, dus ik wist wel dat het geen kurken vloeren en wanden zouden worden. Ik had het meeste affiniteit met de kurken lifestyleproducten. Ik had van mijn ondernemende tante Ingrid, de zus van mijn vader, in Porto zo’n kurken rugzak gekregen. Op een terras hebben we toen nog zitten brainstormen over hoe ik de kurk naar Vlaanderen zou brengen en de wereld zou veroveren. Dat het echt zo’n vaart zou lopen en dat ik nu zowel het ontwerp en de productie in handen heb en mijn eigen collectie samenstel, dat is allemaal en route gekomen zeg maar.

Dus jij bepaalt het design?

Ik werk samen met de designers van het atelier, maar het is allemaal mijn label. Het is begonnen met aangekochte producten van een ander label, maar ik heb heel snel aangevoeld dat ik een eigen label op de markt wou brengen. Captain Cork is meer dan de naam van de vennootschap of de commerciële naam, het moet echt een fashion label op zich worden.

Je wist dus dat je met kurk wou werken en je bent dus op zoek gegaan naar producten die je kon verkopen… Vanaf welk moment is dan het idee gekomen om een eigen label te hebben?

Mijn initieel idee was dus inderdaad om met kurk te werken, voornamelijk voor heel het ecologische en duurzame verhaal. Het fundament van mijn onderneming was dus om die boodschap te gaan uitbrengen. Het is gewoon zo dat wij als mens iets moeten veranderen, maar ik ben als mens niet het type dat op de barricade zal gaan staan. Ik doe niet aan protest, voor mij is het meer een innerlijk proces. Ik ga niet betogen en schreeuwen, ik ben meer voor een zachte en milde boodschap. Practice what you preach.

Op deze manier wil ik mensen meer bewust maken van hun relatie met de natuur en alternatieven voor dierlijk leder. Kurk is fairtrade, dus alle mensen in het proces krijgen een eerlijk salaris. Dat vind ik zelf heel belangrijk. Kurk is een duurzaam, mooi materiaal, heel fashionable, er komt geen enkel dierlijk product aan te pas. Kurk is heel ambachtelijk, want het wordt allemaal met de hand gemaakt.

Het was eigenlijk dat verhaal dat ik wou vertellen. Natuurlijk, met verhalen vertellen kan ik mijn facturen niet betalen (gelach), dus ik ben een collectie gaan kiezen. In het begin heb ik heel veel in mijn assortiment gehad, namelijk interieur, speelgoed, flipflops, etc. Naarmate mijn onderneming en ik als ondernemer groeide, ben ik meer strategische beslissingen gaan nemen. Zo wilde ik een focus hebben als ik een eigen label ging uitbrengen. In dat geval moest ik met een focuspunt beginnen en zo stilaan groeien.

Vandaar de beslissing om een eigen label op te richten en het idee om B2B te gaan werken. Ik ben gaan samenwerken met andere retailers die mijn collectie verkopen in hun winkels. Momenteel heb ik bijvoorbeeld een samenwerking met de Zoo van Antwerpen en Terre Bleue, een Belgisch modemerk met 17 winkels. Ze hebben exclusief bij mij een aantal stuks laten ontwerpen en die kwamen normaal in mei in de winkels. Gezien de omstandigheden werd dit dus uitgesteld. Ik wil ook met andere duurzame brands een dergelijke samenwerking op poten gaan zetten.

Ik vind het een super interessant verhaal, zeker hoe jouw vader je geïnspireerd heeft om dit te gaan doen. Is het ook van hem dat je deze specifieke passie voor kurk hebt ontwikkeld?

Mijn vader had een passie voor Portugal, van kleins af aan gingen we altijd al op reis naar Portugal. Mijn vader heeft altijd gezegd dat hij daar oud ging worden. Dat was niet een kwestie van of hij dat ging doen, maar wanneer hij dat ging doen. Een aantal jaar geleden heeft hij daar dus ook een huis gekocht. Mijn vader wou zijn tijd nemen om het huis volledig te renoveren, dat was ook typisch voor hem, die manuele arbeid.

Hij wou dat huis steen voor steen renoveren en hij wou er een ecohuis van maken. Het huis was zelfvoorzienend op alle niveaus: groenten, fruit, elektriciteit en water. En de regio waar het huis gelegen is, niet zo ver van Porto, ligt vlakbij de kust. Het is dus niet de regio van de kurkbomen, die vind je zuidelijker in de Algarve. Het is de regio waar de kurk in de ateliers tot lifestyleproducten wordt vervaardigd.

Ik hoorde in jouw verhaal dat je eigenlijk wel al langer leefde met het idee om te starten als zelfstandige. Welke angsten leefden er dan bij jou om effectief te starten?

Ik heb eigenlijk op dit moment weinig last van angsten (gelach), dat is wel een voordeel. Sommige mensen zullen mij misschien aan de impulsieve kant vinden, maar dat is niet waar. Alles wat ik doe, is beredeneerd en zijn beredeneerde risico’s. Ik durf wel makkelijk knopen doorhakken. Ik ben nooit een twijfelaar geweest. Als kind was ik ook al heel vastberaden, maar met ouder te worden kan ik heel snel switchen in het gevoel van: ‘Maakt het mij nog gelukkig? Nee, oké, dan stop ik ermee.’ En zeker na de dood van mijn vader besef ik nog meer dat ons zijn hier niet eindeloos is. Als we dingen willen doen en verwezenlijken, dan is het NU.

Ik ben heel hard van het standpunt van ‘Waar een wil is, is een weg’. Mijn vader zei dat nog sprekender. Als ik bijvoorbeeld als kind zei dat ik iets niet kon, dan zei hij: ‘Ge moet het kanneke wegzetten en ge moet het lerenke pakken.’ Hij bedoelde dat iets niet kunnen niet bestaat, je moet alles leren en een kans geven. Als je je focus erop legt, dan kan je dat wel.

Maakt het mij nog gelukkig? Nee, oké, dan stop ik ermee.’ En zeker na de dood van mijn vader besef ik nog meer dat ons zijn hier niet eindeloos is. Als we dingen willen doen en verwezenlijken, dan is het NU.

Dat is wel een heel erg mooie les die hij jou heeft meegegeven?

Inderdaad en mijn vader stond ook op die manier in het leven. Mijn vader was een analfabeet. Hij kwam uit een heel groot gezin en is heel vroeg gaan werken. Hij had echt gouden handen. Van kleins af aan kon hij veel dingen maken, recycleren en dingen een nieuw leven geven. Zelfs als het niet meer in zijn oorspronkelijke staat hersteld kon worden, kon hij er toch een mooi decoratiestuk van maken. Mijn vader was heel creatief en goed met zijn handen, maar dat heeft wel gemaakt dat hij eigenlijk op school nooit kansen heeft gehad. Mijn vader heeft deftig leren lezen toen ik in het eerste leerjaar zat. Ik ben ook de oudste van 5 dochters en mijn vader heeft letterlijk naast mij leren lezen. Zijn doel was om een tekst voor te lezen tijdens de dienst van mijn eerste communie.

Is het hem gelukt?

Hij heeft dat inderdaad gedaan. Zo zat mijn vader in elkaar: Voor hem was het moment aangekomen dat hij echt wilde leren lezen en hij heeft daar een doel aan gekoppeld. Het lukte hem dus ook. Uiteindelijk heeft hij ook een schitterende carrière gehad aan de haven van Antwerpen. Hij heeft het zelfs tot kraanman geschopt en dat zijn zeg maar één van de grootste salarissen die je kan hebben aan de haven. Voor hem maakte het ook niet uit waar je van komt of wat je hebt meegekregen, je bent zelf verantwoordelijk voor je leven, je zit zelf in de driver’s seat en jij beslist. Dat is iets wat ik nog steeds meedraag: Als ik iets wil, dan ga ik ervoor.

Voor hem maakte het ook niet uit waar je van komt of wat je hebt meegekregen, je bent zelf verantwoordelijk voor je leven, je zit zelf in de driver’s seat en jij beslist.

Dat zijn inderdaad mooie lessen die je niet op school meekrijgt.

Nee, absoluut niet. Dat is natuurlijk ook iets wat moet groeien, want van nature ben ik wel een faalangstig persoon. Als kind was ik heel faalangstig en ik legde de lat ook super hoog. Eigenlijk alles wat ik nu mijn dochter herken…

Je ziet nu eigenlijk bij je dochter hoe zij nog al die dingen moet leren?

Ik zie inderdaad haar valkuilen, die prestatiedrang bijvoorbeeld. Ik heb al een leven lang het imposter syndrome of het oplichterssyndroom. Een heel complex syndroom waarbij je kort samengevat al je successen gaat externaliseren. Toen ik bijvoorbeeld afstudeerde aan het unief, geloofde ik met overtuiging dat het was omdat de richting “niet zo moeilijk” was. Of toen ik de grootste onderscheiding behaalde op mijn eindwerk, dacht ik dat het aan het thema lag dat zo actueel was. Ik ging eigenlijk altijd voor mezelf uitvluchten zoeken zodat mijn successen niet uit mezelf kwamen, maar door de omgeving of externe factoren. Ik ging nooit successen internaliseren of mezelf eens feliciteren voor het harde werk en mijn prestatie.

En hoe ben je hier dan mee omgegaan?

Ik denk vooral door heel erg bewust te zijn van die processen. Vanaf het moment dat dat weer gebeurt, zeg ik tegen mezelf: ‘Ah nee, je bent het weer aan het doen.’ Het is iets waar ik een leven lang mee ga “strugglen”. Het zit zo ingebakken in mijn persoonlijkheid. Ik betrap mezelf er op dat ik ga van succes naar succes, zonder adempauze, zonder eens te vieren.. Het is pas achteraf dat ik terugkijk op iets en denk: ‘Verdorie, dat was toch wel een heel mooie verwezenlijking.’ Ik zie het als een belangrijke levensles of zelfs missie om hier meer oog voor te hebben, er bewuster mee om te gaan. De hoogsensitiviteit zit er zeker voor iets tussen. Het zijn prikkels van euforie en extase, die je voor jezelf onderdrukt omdat ze zo intens zijn.

Je bedoelt dat je het niet toelaat om dat te voelen.

Inderdaad, je vlakt het af zodat het behapbaar is. Dat is bij negatieve gevoelens zo, maar zeker ook bij positieve gevoelens. Daar hoor ik maar weinig mensen over spreken. Daarom dat ik ook direct op je oproep heb gereageerd, omdat dat zo’n vooroordelen zijn van hoogsensitiviteit. Bijvoorbeeld het vooroordeel dat hoogsensitieve mensen enkel negatieve gevoelens diep voelen. Dat is niet waar, dat kan evengoed over euforische gevoelens gaan.

Inderdaad. Er is zelfs uit onderzoek gebleken dat hoogsensitieve personen meer gericht zijn op positieve prikkels. Ik herken inderdaad wel wat je zegt, je wilt je gevoelens eigenlijk een beetje onder controle houden, zowel bij de positieve als negatieve.

Inderdaad, je probeert dat heel hard te levelen en dat is puur die prikkelgevoeligheid. Je denkt dat als je dat onder controle kan houden, je niet zoveel last zal hebben van de weerbots van overprikkeld te zijn. Mensen vinden mij ook stressbestendig. Dat is echter iets wat ik geleerd heb, want als kind ging ik in overdrive. Mijn emotionele reacties op iets dat minder goed waren, waren intens. Ik kon dan heel verdrietig zijn en huilen. Ik herken dat ook bij mijn dochter, zij kan intens emotioneel reageren op iets waarvan wij denken: ‘Dat is niet in verhouding tot wat er gebeurd is.’ Mijn omgeving heeft daar ook altijd zo op gereageerd.

Je denkt dat als je dat onder controle kan houden, je niet zoveel last zal hebben van de weerbots van overprikkeld te zijn.

Wij zijn voorwaardelijk grootgebracht, zowel in de thuiscontext als op school. Als ik huilde of verdrietig was, dan reageerden anderen: ‘Kom dat is flauw, zet je erover.’ En dus ik heb eigenlijk niks ten volle kunnen beleven, omdat ik altijd werd afgeblokt in mijn emoties. Ik denk dat dat processen zijn die je leert en die je als volwassene meeneemt. Mijn stress is er nog, maar die zit diep vanbinnen verborgen. Dus langs de buitenkant lijk ik super stressbestendig, maar vanbinnen gebeurt er wat anders. Volgens mij is dat echter het product van jarenlang een coping mechanisme te gebruiken.

Als ik huilde of verdrietig was, dan reageerden anderen: ‘Kom dat is flauw, zet je erover.’ En dus ik heb eigenlijk niks ten volle kunnen beleven, omdat ik altijd werd afgeblokt in mijn emoties.

En je aanpassen aan wat er van je verwacht wordt… Ik hoor in je verhaal dat je eigenlijk geleerd hebt om je veel aan te passen, maar je onderneming is precies wel iets waar jij helemaal voor staat?

Ja inderdaad en ik had dat ook nodig. Ik heb lang het gevoel gehad van dingen te doen voor anderen, niet voor mezelf. Ik was awards aan het winnen en de beste in mijn vak aan het worden, maar ik voelde dat dat niet was wat ik wou. Het was altijd om de baas, de firma of mijn ouders tevreden te stellen. Het was echt the story of my life: Andere mensen happy maken, maar nooit mezelf.

Dat is dan wel mooi dat je iets gevonden hebt dat echt van jou is en dat het jou energie geeft.

Dat was een grote stap, maar ook een goede en gezonde stap. Ik voel ook echt dat ik dit moest doen voor mezelf.

En op welke manier heeft de opstart van je onderneming nog meer een effect gehad op je persoonlijke ontwikkeling?

Mezelf gaan erkennen in bepaalde dingen. Je kan het vergelijken met een aanvaardingsproces. Bepaalde karakteristieken die ik heb, ben ik ook gaan toelaten. Er is nu ook wel ruimte voor, want ik loop niet meer tegen de grenzen van een organisatie. Er is nu geen baas die tegen mij zegt: ‘Sorry, maar dat project gaan we niet doen, want daar is geen budget voor.’ Dat geeft mij het gevoel van ownership te hebben. Ik heb de teugels zelf in handen, hoewel dat ook relatief is want je budget is natuurlijk ook beperkt. The sky is niet the limit, maar langs de andere kant wel, want IK ben wel degene die het daartoe kan brengen. Heel die dynamiek heeft mij een gevoel van vrijheid gegeven.

En heb je dan ook een verschil gemerkt op gebied van sociale interacties?

Als ik nu met mensen in interactie ga over mijn zaak, dan merk ik dat dat veel vlotter gaat, omdat mijn zaak van mij is. Ik ben dan een boodschap aan het verkondigen die ik eigenlijk toch al wou verkondigen. Een verhaal rond die duurzaamheid en ecologie, maar zonder belerend te zijn. Ik heb zelf ook altijd een hekel gehad aan mensen die belerend zijn of aan micromanagement doen in het bedrijfsleven. Door zo’n dingen kan ik mij verstikt voelen of in het nauw gedreven. Dat gevoel heb ik ook bij activisten aangezien dat altijd in een sfeer van confrontatie is. Hoogsensitieve mensen hebben die confrontatie niet graag, want dat geeft ons geen zen gevoel.

De minste confrontatie kan mij ook heel hard uit balans brengen. Mijn leven is er bijna op gemaakt om confrontaties uit de weg te gaan, maar het is ook niet dat ik ervan wegloop. Ik ga ze eerder benaderen op mijn manier en dat is veel makkelijker vanuit mijn zaak, mijn verhaal en mijn geloof. Plus, je trekt ook gelijkgezinde mensen aan, dus die confrontatie moet er ook niet meer zijn. Als je in het bedrijfsleven samenwerkt met anderen, dan kom je ook collega’s tegen die totaal niet met jou resoneren. Helaas moet je er wel mee samenwerken. Nu heb ik de vrijheid om te zeggen: Als je niet op mijn trein past, dan stap je maar af, bij wijze van spreken. Dat geeft ook weer dat gevoel van vrijheid.

Mijn

leven is er bijna op gemaakt om confrontaties uit de weg te gaan, maar het is ook niet dat ik ervan wegloop. Ik ga ze eerder benaderen op mijn manier en dat is veel makkelijker vanuit mijn zaak, mijn verhaal en mijn geloof.

Wat is volgens jou het verschil in aanpak van ondernemen voor iemand die hoogsensitief is en voor iemand die dat niet is?

Ik vind dat een moeilijke vraag, aangezien ik niet weet hoe het is om dingen te doen zonder die prikkelgevoeligheid. Ik kan mij ook moeilijk verplaatsen in iemand die niet hoogsensitief is, ik vergeet dat soms ook bijna. Auditief ben ik bijvoorbeeld zeer gevoelig en soms zijn er momenten dat ik mij terug realiseer: ‘Ah ja juist, ik ben hoogsensitief.’ Op zo’n momenten moet ik het even terug plaatsen.

Ik begrijp wat je bedoelt. Hoogsensitiviteit is ook maar één van de vele persoonlijkheidseigenschappen die we hebben, dus ik snap dat je er niet dagelijks mee bezig bent.

De contradictie is ook dat er veel HSP coaches op mijn pad komen, maar dat heel hun aanpak mij totaal niet aanspreekt. Het is voor mij iets teveel ‘ondernemen vanuit je ziel’ en ik vind dat wel allemaal mooi, maar je hebt ook gewoon het ondernemers luik. Als ondernemer moet je ook omzet kunnen halen, facturen betalen, etc. Heel dat wollige en stereotype, daar reageer ik bijna allergisch op en ik wil ook niet in dat hokje geduwd worden.

Zolang het resoneert met jouw intrinsieke waarden en normen, dan is het goed. Het is pas wanneer er een spanningsveld is, dat het een probleem vormt. Ik heb dat wel gehad in bepaalde jobs, wanneer ik werkte op basis van commissie en ik veel geld verdiende, maar het mij helemaal geen voldoening gaf. Terwijl als ik morgen met Captain Cork wel goed mijn kost zou verdienen, dan zou dat anders voelen aangezien ik dan zou bijdragen en investeren in iets dat van mij is.

Je vertelde ook net van het het ene naar het andere succes rollen… Hoe zorg jij dan dat je nog voldoende balans hebt tussen actie en rust nemen?

Ik vind dat moeilijk, omdat rust mij vaak veel onrust brengt. Dat is ook iets wat ik zeker wou aanbrengen, omdat ik denk dat heel veel HSP’ers daarmee te maken hebben, maar het weinig uitgesproken wordt. Het gevoel van totale rust, even gaan zitten en totaal niks doen, is heel moeilijk omdat je brein maar blijft doorwerken. Niets doen kan dus voor voor mij voor onrust zorgen. Ik heb dus ook steeds het gevoel dat ik met dingen bezig moet zijn. Balans is ook persoonlijk in te vullen, want wat is een goede balans? Ik vind discussies rond work-life balance bijvoorbeeld ook altijd moeilijk. Ik denk dat als je gevoel aangeeft dat het in balans is, het dan wel oké is? En hoe anderen mensen dat dan invullen voor jou, is minder belangrijk.

Het gevoel van totale rust, even gaan zitten en totaal niks doen, is heel moeilijk omdat je brein maar blijft doorwerken. Niets doen kan dus voor voor mij voor

onrust zorgen.

Wat zijn voor jou dan wel dingen die jou tot rust brengen?

Goede vraag. Ik denk dingen maken, bijvoorbeeld alles wat met content te maken heeft. Zo creëer ik graag verhalen. Ik heb mij nu bijvoorbeeld ook meer toegelicht op podcasts om wat meer storytelling te gaan doen. Zo’n dingen boeien mij enorm. Niet zozeer vanuit marketing oogpunt, maar echt om het verhaal zelf. Er zijn dingen die ik graag wil vertellen, en dat gaat dikwijls ook over failures. Ik hou ervan om taboes bespreekbaar te maken, maar niet in de confrontatie zone. Ik zal niet snel dingen beschrijven waarin ik een andere visie aanval bijvoorbeeld, want ik vind harmonie belangrijk.

Harmonie creëer je ook door te erkennen dat andere mensen bepaalde zaken anders kunnen bekijken en dat dat OK is. We dienen het niet altijd eens te zijn. Plus, wat betekent ‘het eens zijn’? Met ouder te worden besef ik ook dat elk verhaal zijn waarheid heeft. Ik vind het dus ook leuk om dat te exploreren door met mensen te praten die ogenschijnlijk een tegenovergestelde mening of visie hebben, maar als je het volledig gaat ontleden en er goed over spreekt, dat het toch niet zo tegenovergesteld is.

Harmonie creëer je ook door te erkennen dat andere mensen bepaalde zaken anders kunnen bekijken en dat dat OK is. We dienen het niet altijd eens te zijn.

Mijn moederschap heeft hier ook wel in geholpen. Als mama wil je je kinderen goed begrijpen en dat brengt processen teweeg. Dit is misschien ook een oproep naar mensen om milder te zijn naar elkaar toe. Dat stoort mij in de maatschappij van nu, dat er weinig verdraagzaamheid en mildheid is. Zelfs in deze Corona tijden, waarin iedereen roept naar solidariteit, merk ik veel confrontatie. Ook dat heeft te maken met die gevoeligheid voor onrecht.

Wat is op dit moment je grootste uitdaging?

Er zijn eigenlijk veel uitdagingen… Ik heb bijvoorbeeld met mijn zaak geen ultiem doel. Vaak hoor ik mensen spreken over bepaalde doelen die ze wensen te bereiken met hun bedrijf, om het vervolgens af te ronden. Ik denk door de ervaring van al zo vaak een doel te bereiken en niet dat gevoel te hebben van ‘Yeah’, dat dat maakt dat ik geen ultieme doelen stel. Eigenlijk is mijn doel dat door de authenticiteit waarmee ik mijn verhaal breng, dat mensen dit capteren en er effectief iets mee doen, zoals bewuster kopen.

En welke raad zou je geven aan andere vrouwen die iets willen opstarten?

DOEN, zo simpel is het eigenlijk. Angst is een slechte raadgever. We leven in een wereld waarin heel veel mogelijk is. Dingen die je niet kan, kun je leren. Informatie die je niet hebt, kan je vinden. Dat is het voordeel van in het hier en nu te leven, te kunnen en te mogen ondernemen. Het is perfect mogelijk allemaal. De ongelijkheid die we daar zouden zien, is de ongelijkheid die we onszelf aanpraten.

Het is oké om als vrouw te ondernemen, terwijl het ondernemerschap uiteindelijk nog steeds een stereotype mannenwereld is. Daar waar je dan misschien wat meer een unicum bent, kan je ook weer het verschil maken. Ik ga bijvoorbeeld niet strijden voor meer rechten voor een vrouw, ik eis het gewoon op. Ik denk dat het meer een state of mind is en dat je je krachtig in je schoenen moet zetten om opportuniteiten te zien. Overal en in elke situatie zijn er opportuniteiten, het is aan ons om deze te zien en ons niet te focussen op de valkuilen.

Ben jij benieuwd naar de collectie van Ina? Aarzel dan zeker niet om een kijkje te nemen op haar website.

Indien je zelf nog vragen hebt voor Ina, kan je haar ook contacteren via Instagram.

Geef een antwoord