Enkele weken geleden deed ik een oproep op Facebook en Instagram. Ik was op zoek naar vrouwelijke ondernemers die zich herkennen in de eigenschappen van hoogsensitiviteit en die openstonden voor een interview.

De redenen waarom ik wou starten met deze interviews:

1. Om andere hoogsenstieve vrouwen te inspireren
2. Om te tonen dat HSP maar één van de vele persoonlijkheidskenmerken is
3. Om straffe, ambitieuze, hoogsensitieve vrouwen in de kijker te zetten, zodat het stereotype beeld dat bij sommigen leeft, stilaan ontkracht wordt.

Kim Buining is de eerste vrouw die ik geïnterviewd heb en ik kan zeggen: Waauw, wat een topvrouw!

Ik heb Kim leren kennen door lid te worden van haar Facebook community ‘Ambitieuze coaches’, waarin ze onder andere tips deelt over het opzetten van een succesvolle Facebook community.

Kim woont sinds een jaar in Oklahoma. Op 25 jaar belandde Kim in een burn-out toen ze werkte als maatschappelijk werkster en manager in de thuiszorg. Ze vertelt hoe deze ervaring een wake-up call was en haar leven 180 graden veranderd heeft…

We hebben allemaal patronen, dingen die we hebben meegenomen uit onze jeugd of overtuigingen van onze eigen ouders… Eén van de dingen die ik deed, was dat ik mijn grenzen niet kon bewaken. Ik zei altijd maar ‘ja’. Ik zorgde op dat gebied niet goed voor mezelf. Ik was onbegrensd. Ik werkte dus in de zorg met terminale en psycho somatische mensen. Ik vond het fantastisch! Het enige was, ik zei maar altijd ‘ja’ tegen mijn baas. Ik heb 1,5 jaar bereikbaarheidsdienst gedraaid, wat betekent dat je steeds 2 mobieltjes in je hand hebt en dus nooit rust hebt. Ik was altijd bezig met het werk. Op een gegeven moment was ik op. Ik kon fysiek niet meer verder. Inmiddels ben ik alweer 4 jaar ondernemer en woon ik met mijn man in Amerika. Uit ervaring weet ik dat als je eenmaal een burn-out of depressie hebt gehad, je altijd kans hebt op een terugval. Desondanks ben ik blij dat het is gebeurd; Het heeft me heel erg veel gebracht.

Mooi dat zo’n situatie tot zoiets moois heeft kunnen leiden?

Ja inderdaad. Ik denk ook dat ik het nodig had om in te zien dat je zelf aan het eigen roer van je schip staat. Je hebt zélf de controle over je leven. Je kan elke dag weer opnieuw beginnen als je bereid bent om je ego in de vrieskist te zetten zeg maar. Dus niet meer van ‘Ja maar, het hoort zo…’ Als het niet meer goed voelt en jij dit niet meer wilt: ‘Je mag stoppen.’ Je hoeft je niet aan te trekken wat iemand anders hier van vindt.

Je kan elke dag weer opnieuw beginnen als je bereid bent om je ego in de vrieskist te zetten.

Dat is inderdaad een hele mooie reminder voor anderen. Wat is jouw missie en hoe helpt jouw bedrijf daarbij?

Ik vind dat iedereen de hulp moet krijgen die hij/zij verdient. Dit was ook al zo als maatschappelijk werkster: Ik wou dat iedereen de zorg kreeg die hij/zij verdiende en wellicht ook daarom dat ik mezelf over mijn kop heb gewerkt. Toen ik begon met ondernemen, was ik zelf actief in Facebook groepen. Op het moment dat ik een burn-out kreeg, had ik het gevoel dat ik gefaald had. Dat zullen anderen met deze ervaring misschien wel herkennen. Toen ik dus online een groep ontdekte met gelijkgestemden, dacht ik: ‘Oh waauw, ik ben niet meer alleen’. Dat zette mij aan het denken…. ‘Oké Kim, je helpt nu wel anderen als maatschappelijk werkster, maar wanneer je de deur uit bent, zitten deze mensen gewoon weer alleen thuis. Hoe kan je deze mensen hoop geven? Wanneer deze mensen anderen leren kennen die al iets verder staan, dan kunnen ze geloven dat er ook hoop is voor hen. Ze zullen zich begrepen voelen.’

Ik ben dus zelf een Facebook community gestart zodat ik mensen kon samenbrengen. Ik zie dat ondernemers vaak aan éénrichtingsverkeer doen. Ze zijn niet in verbinding. Door een community op te bouwen, bouw je een relatie op met je mensen. Mensen leren jou kennen, ze gaan ook hun verhaal delen en meer open worden. Op die manier kan je ook ontdekken wat je aanbod moet zijn. Je werkt eigenlijk aan duurzame relaties. Dit is natuurlijk voor de toekomst heel fijn, want als op een bepaald moment Instagram of Facebook stopt, heb jij een fanbase opgebouwd. Ik merk het zelfs nu in deze tijd. Mijn bedrijf is nu verdubbeld, niet qua omzet, maar ook qua klanten. Vorige week heb ik een gratis training gegeven zodat ik geld kon inzamelen voor de voedselbank. Hierna zijn er heel veel mensen ingestapt in mijn progamma die me vertelden: ‘Ik volg je al een tijdje, ik vertrouw jou, het klopt.’ Het grote verschil dat ik zie voor mezelf, is dat ik vroeger heel onzeker was. Ik durfde bijvoorbeeld niet voor mensen te spreken en ik was heel bang voor wat mensen van mij vonden. Nu weet ik juist dat wanneer je intunet op wie je bent en dat laat zien, je onweerstaanbaar wordt als ondernemer.

Ik was vroeger heel onzeker. Nu weet ik juist dat wanneer je intunet op wie je bent en dat laat zien, je onweerstaanbaar wordt als ondernemer.

Ik kan mij inderdaad wel voorstellen dat je toch wel met bepaalde angsten zat toen je van start ging.. Wat was jouw grootste angst om de stap te wagen?

Bang om te falen. Bang dat ik zou mislukken. Het idee dat ik wekenlang aan het ploeteren zou zijn, dat niemand zou reageren, dat ik geen klanten zou hebben en dat anderen zouden zeggen: ‘Zie je wel, je kunt het niet.’ Ik denk dat heel veel mensen deze angst hebben, maar ik denk dat je op een gegeven moment op een bepaald punt komt dat je het gewoon doet. Ik weet niet of je het boek ‘Unfuck yourself’ kent? Dit is echt een aanrader voor iedereen die vastloopt. Eén van de dingen die ik altijd doe als ik de vlieger neem, is een nieuw boek kopen dat me triggert. En dit boek was er dus één van. Daarin stond ook dat de meeste mensen denken dat ze iets gaan doen als ze iets verlangen. Dit klopt niet. Meer dan 60 procent van de mensen doen pas iets als ze er echt klaar mee zijn. DAT motiveert je. Ik was er klaar mee in loondienst te zijn. Ik was er klaar mee dat ik mijn cliënten niet kon geven wat ze nodig hadden. Ik was gewoon klaar met alles. En dat motiveerde me. Ik dacht: ‘Ik ga het gewoon doen en het interesseert me niet meer als het niet lukt. Ik heb het gewoon geprobeerd.’

Jouw emmer was volgelopen?

Ja en ik denk dat dat voor heel veel mensen zo is. We kunnen wel een moodboard maken en verlangen, maar een verlangen is vaak niet motiverend genoeg. Je moet het ook omzetten in actie.

En dat gevoel van er ‘klaar mee te zijn’, dat kwam dan bij jou door jouw ervaring in loondienst?

Ja, onder andere. Ik was er echt klaar mee. Ik heb natuurlijk veel cliënten geholpen en ik vond het gewoon zo hartverscheurend dat we niet konden geven wat mensen nodig hadden. En als je ziet hoeveel mensen uit de zorg stoppen door een burn-out… Het is namelijk zo: De meeste mensen in de zorg krijgen een burn-out of ze worden precies van die robots die maar uitvoeren. Er zijn heel veel mensen nu uit de zorg die voor zichzelf zijn begonnen. Als die mensen nu online gaan en zo klanten gaan krijgen, dan gaan zij meer mensen kunnen gaan helpen en dan krijg je een domino effect. Dat is hoe ik het zie. Ik wil gewoon dat niemand zich meer alleen voelt. Dit weten heel weinig mensen denk ik, maar dat is wel uiteindelijk waar het voor mij omdraait.

Waarschijnlijk ook omdat je het zelf ook hebt meegemaakt, dat je je op een bepaald moment alleen voelde in je situatie… Als je dan nu na al die jaren merkt dat er meerdere mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt als jou, dan geeft jouw dat wellicht een geruststellend gevoel?

Ja, en ik denk ook dat we allemaal ons verhaal moeten delen, want daarmee helpen we andere mensen. We zijn vaak als coach aan het denken: ‘Ik moet iets delen waar ik zelf doorheen ga of ben gegaan.’ Het is natuurlijk wel ‘Share your message, not your mess.’ Als je er NU inzit, dan kan je niet goed de message erachter delen. Je moet met de mensen delen wat het hen brengt. Je mag best zeggen ‘Hier ben ik doorheen gegaan, dit inzicht heeft mij geholpen’, want dat helpt ook weer iemand anders. Door als coach jezelf puur te laten zien, help jij ook jouw klanten. Ze zien dat je ook maar een mens bent, je bent ook niet perfect. Dat moet eigenlijk ook zo horen. Ik hoor van mensen ‘Jij hebt ook in de bijstand gezeten?‘ Ik heb me ook dood doodgeschaamd toen ik erin zat. Mijn ego was ook geraakt, maar ik ben dankbaar dat het in Nederland was. Daardoor had ik wel ruimte om te kunnen eten.

Als je een ander land woonde, was het wellicht een heel andere situatie geweest…

Hier in Amerika ben je de lul hoor. Als er hier mensen zijn zonder zorgverzekering die corona krijgen, dan ga je gewoon meteen failliet. Je kan je huis verkopen. Je hebt geen vangnet. Wél zie ik een groot verschil in mentaliteit. De Amerikanen die een onderneming starten hebben soms 2 of 3 banen. Die werken zo hard. Ik heb soms mensen die bij mij solliciteren die zeggen dat ze ‘maar’ 40 uur per week werken en dus nog voldoende ruimte hebben. En dat is hier ook wel nodig als je een leven wil opbouwen met kinderen. Er is heel veel respect voor ondernemerschap hier in Amerika omdat iedereen er keihard voor werkt. Soms nachten door. Er is niemand die hier zegt ‘Zou je dat wel doen?’. Hier zeggen ze: ‘Go for it.’ Er is ook niemand die raar opkijkt als het niet zou lukken. ‘Fuck it, de volgende keer beter.’

Failing forward dus?

Ja precies, failing forward. Falen is hier in Amerika dus ook niet iets waar mensen op neerkijken.

En hoe ben je dan effectief van start gegaan? Hoe heb je je eerste klanten gekregen en hoe ben je ermee omgegaan dat de klanten wellicht niet meteen kwamen?

Het begin was inderdaad heel lastig. Ik denk dat je moet beginnen met je weerbaarheid te trainen. Dit bedoel ik niet alleen in je business, maar ook privé. Ik had bijvoorbeeld heel veel angsten en daar moest ik dus mee leren omgaan. Ik moest bijvoorbeeld vaak naar netwerkbijeenkomsten gaan, ik had dan ook een website die ik moest onderhouden, ik werd gevraagd door de belastingsdienst en andere bedrijven om bijvoorbeeld een social media training te geven, etc. Ik vond het doodeng. Ik zat half hyperventilerend in de auto, maar ik ging wel. Ik wist dat ik er gewoon even door moest… ‘Push myself through it’. Ik wist dat als ik er niet door zou gaan, ik er niet zou komen. Als je je angst niet aankijkt, kom je niet verder. Je moet gewoon leren dingen aan te gaan. Daarnaast ging ik ook mensen in mijn omgeving die negatief waren op afstand houden. Ik zeg niet dat je bijvoorbeeld je moeder niet meer moet zien, maar als je moeder vaker zou aanhalen ‘Zou je dat wel doen?’, dan is mijn raad: Misschien moet je je moeder niet alles vertellen over je bedrijf? Gewoon even niet. Vooral in het creatieproces, want dan ben je beïnvloedbaar. Ik denk dat veel hoogsensitieve personen dat hebben. In het creatieproces moet jij eerst gewoon gaan creëren en gewoon beginnen. Pas wanneer je bezig bent en het begint vruchten af te werpen, kan je andere mensen informeren, maar vraag niet om een mening.

Ik zat half hyperventilerend in de auto, maar ik ging wel. Als je je angst niet aankijkt, kom je niet verder.

In het begin ben je hier wellicht ook eens zo gevoelig voor?

Inderdaad, wanneer het nog heel spannend is. Dat was voor mij dus heel belangrijk. Daarnaast dien je ook heel open te zijn: Connecties, relaties en een community opbouwen. Ik ging veel mensen vertellen wie ik was en wat ik kon aanbieden als onderneemster, zodat iedereen wist dat ik daar de ‘go to person’ voor was.

Je zei me net dat je in het begin erg onzeker was. Hoe heb je geleerd om dit met zelfvertrouwen te gaan vertellen?

In het begin ging dit zeker niet. Ik had echt een rood hoofd, begon te stotteren, ik keek naar beneden. Ik durfde gewoon niks te zeggen. Mijn prijzen waar ook echt belachelijk laag in het begin. Ik durfde gewoon niet om geld te vragen. Dat is wel iets wat groeit. Dit groeit bijvoorbeeld ook als je begrijpt waarom mensen ‘nee’ zeggen op jouw aanbod. Mensen zeggen ‘nee’ vanwege drie dingen. De eerste reden is om het aanbod niet aanspreekt. Dat is gedeeltelijk je eigen schuld, want dan heb je eerst niet onderzocht wat ze überhaupt willen. Dit kan je dus eigenlijk voorkomen door een goed onderzoek te doen bij je doelgroep. Reden nummer twee waarom ze ‘nee’ zeggen, is omdat ze jou niet leuk vinden. Dat gebeurt eigenlijk haast nooit, want het feit dat iemand met je in gesprek gaat, vinden ze je eigenlijk al leuk. Er is misschien 1% kans dat dat gebeurt. En de laatste reden waarom mensen ‘nee’ zeggen, is omdat ze zichzelf niet vertrouwen. Ze zijn bang dat ZIJ het niet waar kunnen maken. Dan weet je dus ook dat het niet om jou draait. Jouw mogelijke klant zegt nu ‘nee‘, omdat hij/zij bang is dat ze het niet kan. Dus ik denk altijd op een moment dat mensen een bezwaar hebben in het verkoopgesprek, dat je dan past echt begint te praten. Ik heb veel sales trainingen gevolgd, ook hier in Amerika. Ik heb hierdoor geleerd als mogelijke klanten twijfelen om ‘ja’ te zeggen, ze dus eigenlijk aan het overwegen zijn. Dan begint jouw gesprek pas. Dat is het moment dat je je moet gaan inleven en als coach ervoor de persoon zijn. Overtuiging is niet nodig, je dient gewoon mee te denken. Ik weet dat veel coaches met de gedachten zitten: ‘Hoe weet ik dat ik er goed in ben?’ Zolang dat je integer bent en je best doet, doe je het goed. Wees ook eerlijk als jij niet de persoon bent die hen verder kan helpen. Zolang je voelt dat je het met de juiste bedoelingen doet, dien je niet nog een extra opleiding te volgen. Start gewoon. Het is gewoon van belang dat je al een paar stappen verder bent dan je klant.

Ik hoorde je net al zeggen dat je bijvoorbeeld op gebied van het financiële geleerd hebt om meer geld te vragen. Wat is volgens jou de grootste les die je geleerd hebt als je kijkt van het moment dat je bent opgestart en de plaats waar je nu staat?

Goede vraag. Ik denk de consistentie en in mijn eigen bubbel blijven. Ik ben ook gevoelig voor alles wat om mij heen gebeurt. Ik zie heel veel dingen, maar ik blijf consistent doorzetten. Hiermee bedoel ik: Consistent blijven posten, consistent met mensen in gesprek gaan en consistent je ego in de vrieskist durven zetten. In het begin moet je ook minder geld durven te vragen, want je moet je nog bewijzen aan de markt. Zo is het gewoon. Mensen kennen je nog niet, dus vraag wat minder geld zodat je je bewijzen hebt. Daarna kan je prijs nog steeds omhoog. En focus je ook echt op relaties opbouwen. Dat is echt wel wat het verschil gemaakt heeft. Toen ik consistent ging posten, consistent ging vertellen waar ik in geloofde en het mij niet meer interesseerde wat de rest daar van vond, toen ging mijn bedrijf echt groeien. Want we zoeken allemaal naar leiders, mensen die zich uitspreken, een bepaalde mening hebben. Iedereen wil zo zijn. Durven jezelf te zijn, is volgens mij mijn grootste eyeopener. Mensen vonden mij vroeger altijd te druk. Ik heb altijd te horen gekregen, zelfs op maatschappelijk werk opleiding, dat ik te eclectisch was. Ik hoorde dat ik te spontaan was en dat ik teveel deed waar ik zin in had. Uiteindelijk leverde dat mij wel super resultaten op met mijn cliënten. Toen ik die eigenschappen van mezelf ben gaan omarmen, mezelf gaan tonen zoals ik ben, krijg ik van klanten te horen dat ze net met mij willen werken omdat ze energie krijgen van mij. Ik hou me helemaal niet meer in.

Jouw onderneming heeft dus wel geholpen ogv persoonlijke ontwikkeling?

Dat zeker, maar ook privé, door bijvoorbeeld een relatie te beginnen met iemand die in het buitenland woont. Eerst denk je natuurlijk dat dat niet kan, omdat je ook niet alles wil opgeven voor een man… Maar opeens besef je gewoon dat je bij die persoon wilt zijn. Mijn man is militair en in november 2018 kregen wij opeens te horen dat hij een maand later naar Amerika moest gaan. Ik moest hiervoor dus ook een medische keuring laten doen. Ik was enorm angstig voor ziekenhuizen. Ik was er al meer dan tien jaar niet geweest en ik moest dus weer door die angst heen. Ik moest binnen een maand ons huis in Engeland verkopen en in mijn eentje een green card gaan regelen. Dat zijn dus ook wel dingen die je uit je comfortzone halen en je mind enorm stretcht, zeker als je al zoveel angsten hebt. Op het moment dat we geen keuze meer hebben, gaan we de dingen doen die we eng vinden.

Op het moment dat we geen keuze meer hebben, gaan we de dingen doen die we eng vinden.

Ik hoor inderdaad wel dat het voor jou ook 4 intense jaren zijn geweest?

Inderdaad, daar kwamen ook nog eens rechtzaken bij; ik heb al vanalles meegemaakt. Volgens mij had ik dit wel nodig om tot mezelf te komen, om tot mijn eigen kern te komen. ‘Wat doet er nu echt toe voor mij?’, ‘Wat wil ik nou echt?’

Wat is volgens jou het grote verschil in aanpak in ondernemen tussen iemand die hoogsensitief is en iemand die dat niet is?

Volgens mij is er eigenlijk niet zo een groot verschil. Het ligt er volgens mij aan of je je hoogsensitieve eigenschappen ook gebruikt in je werk. Het kan heel veel voordelen hebben, omdat je vanuit verbinding, verbinding kunt maken met jouw volger. Als je daar op durft te vertrouwen, dan heb je een heel groot voordeel omdat je vanuit verbinding je aanbod kunt maken, vanuit verbinding relaties opbouwt en vanuit verbinding kan verkopen.. Dus de vraag is of je het inzet. Het grote gevaar voor hoogsensitieve ondernemers is natuurlijk de burn-out, die loert altijd. Ik zeg altijd tegen mijn klanten: ‘Wat zijn je non-negotiables? Met wie wil je werken, qua demografie en psychografie. Wat voor type mensen zijn dat? Hoe wil je dat je mensen met je omgaan? Wat zijn jouw kernwaarden? En wat doe jij wel en wat doe je niet?‘ Hierdoor kan je aan jezelf trouw blijven en hou je het ook op lange termijn vol. Je dient ook geen 40 uur per week te werken. Ik doe dit ook niet. Ik werk maximaal 5u per dag. Eigenlijk dien je voor jezelf gewoon de volgende dingen heel duidelijk te krijgen: ‘Waar doe je het voor? Doe je het om veel geld te verdienen, doe je het voor vrijheid… Wat doet er echt toe?’ Dat is waar het volgens mij allemaal om draait. Ik zou nu bijvoorbeeld ook een heel groot team kunnen gaan opbouwen, maar ik ben geen manager. Dat weet ik gewoon. Ik coach mijn klanten alleen, maar ik ken mensen die ik kan inhuren voor verschillende taken.

Je haalde het net zelf ook al even aan hoe je de balans tussen ondernemen en rust vindt. Zoals ik het hoor, is jouw agenda heel flexibel, waardoor je het kan aanpakken zoals je wil. Je kent ook jouw non-negotiables. Is dat voor jou de manier om je balans te bewaren?

Inderdaad, maar ook verwachtingsmanagement naar klanten toe: ‘Dit is hoe we het gaan doen.’ Dit klinkt misschien heel gek, maar mensen hebben het nodig dat jij als ondernemer zegt hoe we het gaan doen. Mensen hebben dit nodig. Ik weet nog toen ik in de gehandicaptenzorg werkt, met mensen die geestelijk en emotioneel een half jaar oud waren. Als ik twijfelde, waren zij van slag. Als ik zei: ‘Dit is hoe we het gaan doen‘, dan werkte iedereen mee. Dit heb ik dus ook met mijn klanten, die trouwens zelf ook bijna allemaal coach zijn. Ik zeg hen letterlijk dat ik niet bereikbaar ben via Messenger of mail. Er is een Facebook groep en daar kunnen ze hun vragen stellen. In deze groep ben ik elke dag aanwezig en beantwoord ik hun vragen. Op andere manieren ga ik niet op hen reageren. Waarom? Ik geraak overprikkeld. Als ik de hele dag berichten krijg, voel ik of ik nagejaagd word, of ik geen leven meer heb. Dat is niet hoe ik wil ondernemen. Mijn coachees weten dus heel duidelijk: Ik vind je heel lief, heel aardig, maar ik reageer niet op je mail. Je weet waar je aan toe bent.

Een angst die ik vaak tegenkom bij mensen die willen ondernemen maar het nog niet doen, is dat ze misschien weinig tijd zullen hebben voor vrienden en familie. Hoe loopt dit bij jou?

Het wordt wel minder. En er is ook iets waar je rekening mee moet houden: Mensen worden misschien jaloers. Mensen vinden het moeilijk als jij succesvol wordt, want je gaat een andere rol aannemen. Als ondernemer ga je ook een enorm ontwikkelingsproces door als mens. Je gaat continu uit je comfortzone, dus je bent continu je mind aan het stretchen. Dus het contact wordt wel minder denk ik als je succesvol wil worden en als je bijvoorbeeld binnen 2 jaar van je business wilt leven. In dat geval moet je inderdaad wel af en toe wat verjaardagen missen. Het ligt aan jezelf. Je kunt de hobby ondernemer zijn, maar als je er fulltime van wilt kunnen leven, moet je wel concessies doen. Alles kan en alles heeft een prijs. Ik woon nu Amerika omdat ik bij mijn man wil zijn. De prijs daarvan is dat ik niet meer elke vrijdag naar mijn oma en opa kan. Het grote voordeel is dat ik hier veel minder belasting betaal en een veel groter bedrijf kan bouwen. Ik voel hier een hele energie in Amerika. Een energie dat alles mogelijk is en dat miste ik in Groningen. Alles kan, maar je moet wel bereid zijn om even minder te gaan feesten, misschien minder geld uit te geven omdat je een buffer nodig hebt voor je business. Je kan dit ook communiceren naar anderen. Je kan bijvoorbeeld zeggen dat je de komende weken niet elke vrijdagavond gaat eten, omdat je een buffer wilt opbouwen voor je onderneming. Sommigen begrijpen het en sommigen begrijpen het niet. Dat zijn ook levensfases. Je zal misschien inderdaad mensen verliezen, maar de mensen die er echt voor je zijn, gaan ook gewoon blij zijn wanneer je het goed doet. Daarnaast leer je door het ondernemen ook andere mensen kennen.

Wat is dé raad die jij aan vrouwen zou willen geven die willen starten met een eigen onderneming?

Het ligt natuurlijk aan je situatie, bijvoorbeeld of je een partner hebt of niet, maar het is natuurlijk handig als je al een paar maanden van salaris als buffer hebt. Heb je dat niet, ga naar de gemeente want dan kan je bijstand krijgen als zelfstandige in Nederland. Dan heb je in ieder geval een sociaal minimum en kan je je ding doen. Ga ook echt bouwen aan je relaties, het bouwen van een sociaal netwerk. Leer zoveel mogelijk mensen kennen en ga hen ook vertellen dat je een bedrijf wilt beginnen en ga alle klusjes aannemen die je kan krijgen. Je moet toch ook eerst ontdekken waar je goed in bent en wat je leuk vindt want je aanbod gaat toch nog 4 à 5 keer veranderen. Ga maar op ontdekking en je focus dient te liggen op relatie opbouw en verkopen.

Als ik het goed begrijp, ben jij ook gestart met geen budget?

Nee inderdaad, ik had helemaal geen geld. Het is ook mogelijk, maar het is vooral heel eng. Mijn droom was toen om uit de uitkering te komen en erna dacht ik: ‘Als ik ooit 100.000 euro zou verdien, lijkt me dat echt wel heel gaaf.’ Ik ben daar nu al lang over heen dus weet je, ik maak me helemaal geen zorgen meer over het financiële. Wat heel veel mensen moeilijk vinden merk ik, is dat je bereid moet zijn om even 2 tot 3 jaar even van wat minder te leven. Even minder uiteten, even minder kleren kopen. Anders kan je niet opstarten, want je kan gewoon niet meteen dat salaris hebben.

Ik ben ook blij dat je toegeeft dat het als ondernemer niet enkel wensen en manifesteren is en dat je er inderdaad ook voor moet werken.

Ja zeker, je moet er ook effectief wat voor doen. Wees nederig en humble in het begin. Contacteer mensen, vraag of je ze kan helpen of dat ze een klusje voor je hebben. Het is wat geld en je kan wat ervaring opdoen. Probeer ook gewoon zo snel mogelijk te falen, een fout te maken. Hoe sneller je dit doet, hoe sneller je ook weer verder kunt.

Probeer gewoon zo snel mogelijk te falen, een fout te maken. Hoe sneller je dit doet, hoe sneller je ook weer verder kunt.

Heb je zelf nog vragen voor Kim?

Kom dan in contact via haar website, Facebook community of Instagram en stel je vraag!